AgregAT: Akceptacja / Acceptance

niedziela, 10 maja 2009

Akceptacja / Acceptance

Droga / The Way

16 komentarzy:

Anonimowy pisze...: To zdjęcie, z tym tytułem budzi we mnie przerażenie i popłoch
maria; 10 maja 2009 21:47
Anonimowy pisze...: Ale dlaczego przerażenie i popłoch. Akceptacja (zwłaszcza samego siebie) nie jest chyba taka zła. Czy koniecznie potrzeba się tak non stop napinac i wciągać brzuch?
taka jedna; 10 maja 2009 21:57
Anonimowy pisze...: Bo mam wrażenie, że na kolanach tej pani jak drewniana kłoda leży mały martwy dzieciak
maria; 10 maja 2009 22:05
Zadora pisze...: Mario, na życzenie post sponsorowany przez literkę A. Wszystko we właściwym momencie, przychodzi lub przemija. Jak to w drodze.; 10 maja 2009 22:08
Zadora pisze...: Nie o to w tym poście chodziło i nie jest ważne co leży na kolanach tej osoby. Ale jeśli już ruszyłaś temat, to co budzi Twoje przerażenie? Jeśli czegoś się bać to raczej umierania niż samej śmierci. Nie zmienia to faktu, że negacja w tej kwestii nie ma znaczenia. Jak w skeczu u Tyma: "Nie bądź Pan głąb, praw fizyki Pan nie zmienisz".; 10 maja 2009 22:15
Zadora pisze...: @taka jedna
zgadzam się, akceptację trzeba rozpoczynać od własnej osoby, i potem udaje się to rozciągać na szerszy świat. I nie tylko o cielesność chodzi, na tą możemy mieć potencjalnie większy wpływ niż na wiele innych kwestii w życiu.; 10 maja 2009 22:17
dotty pisze...: To dziwne, bo ja tam stosunkowo łatwo akceptuję świat i ludzi (no może to nie jest na pierwszy rzut oka widoczne, ale tak mi mówią ludzie po ewentualnym bliższym poznaniu), a ze swoją osobą bywa gorzej. Ale ogólnie od czegoś trzeba zacząć. :) Może i od siebie?; 10 maja 2009 22:24
carolinna pisze...: miłość ? czy pogodzenie ?; 11 maja 2009 00:25
Zadora pisze...: szeroko; 11 maja 2009 08:09
Anonimowy pisze...: Nie przeraża mnie myśl o umieraniu.
W jakiś sposób ja dosyć często umieram( nie chodzi o choroby).
Może mi się tylko tak zdaje
Przerażenie budzi możliwość straty kogoś bliskiego.
Ze stratami tego rodzaju nie radzę sobie w ogóle( i też niekoniecznie chodzi o śmierć).
Pracuję nad sobą.
Niestety, ani słowa, ani rozważania niewiele mogą zmienić
maria; 11 maja 2009 15:05
Anonimowy pisze...: Jeśli zaś chodzi o fizyczność i wiek, to wydaje mi się, że nie mam z tym problemu. Nie znaczy to jednak,że będę głosić rożne rzeczy całemu światu.
Czułabym się odarta z tajemnicy, obnażona.
Kto dłużej czyta teksty które piszę, doskonale wie ile mam lat i mniej więcej jak wyglądam.
Czy muszę to oświadczyć osobiście, aby przekonać Ciebie i innych, że siebie akceptuję?
maria; 11 maja 2009 15:16
Anonimowy pisze...: Jak chodziłam na wzruszające filmy, płakałam jak bóbr. Zresztą w ogóle niewiele mi trzeba aby się wzruszyć.
Teraz nie chodzę, jak gdzieś słyszę o jakiejś katastrofie, to idę w takie miejsce, ze nic nie słychać. Nie oglądam horrorów, filmów o przemocy itd.
Właściwie to przez obce osoby mogę być posadzona o nieczułość.
Ja tylko siebie chronię.
Akceptacja?
Ponad moje możliwości. Zdecydowanie.
Jak przeczytałam tekst AB, gdy była w dołku, to dwa dni sama byłam chora
Absolutnie się nie skarżę. Duża urosłam i radzę sobie
maria; 11 maja 2009 16:07
Zadora pisze...: Mario, nikogo o niczym nie musisz przekonywać. Jeśli chcesz kogoś przekonywać to wyłącznie siebie. Ja tylko uzewnętrzniam własne refleksje i nie muszą one w żaden sposób mieć charakteru absolutnych. Każdy ma swój film.
Czy jak pisał pisarz - trzeba znaleźć własną legendę.; 12 maja 2009 00:49
Anonimowy pisze...: Zachowałam się histerycznie.
Przepraszam
Biedny jesteś. Znikąd ratunku, nigdzie nie można się skryć:)
A tu przychodzi kto chce i wrzeszczy:); 12 maja 2009 16:46
Anonimowy pisze...: Te wrzaski to ja
maria; 12 maja 2009 16:51
dotty pisze...: Znikąd ratunku, znikąd pomocy. ;DD; 12 maja 2009 19:11