Judo na święta

Abnegat opowiada historie, kiedy lekarz już działa tam gdzie jest niezbędny. Chcę tu opowiedzieć tym razem w jak głupi sposób powstają okoliczności, w których niezbędny jest lekarz.

Historia jest na czasie, bo świąteczna ale nie bożo-narodzeniowa.
Choć wydarzyła się na przełomie lat 70/80 to nadal, za sprawą niezmiernej głupoty, która doprowadziła do tego zdarzenia, nie mieści mi się w głowie, podobnie jak falowiec, przy którym się wydarzyła, nijak nie chce zmieścić się w kadrze.
Gdybyście nie wiedzieli, co to takiego falowiec to spróbuję przybliżyć wam skalę tego zjawiska architektonicznego, szczytowego osiągnięcia myśli architektonicznej w dobie, gdy słowo "ludzie" zastąpiono określeniem "masy ludzkie". Największy w Gdańsku (i Europie - poza Wiedniem) ma 860 m długości, 11 kondygnacji, ok 1600 mieszkań z ok 6000 mieszkańców! Małe miasteczko w jednym budynku. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że falowców w Gdańsku jest 8 szt., to, choć pozostałe są nieco mniejsze, można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że mieszka w nich do 40 tys. ludzi. Czaicie bazę, do 40 tys. ludzi w 8-miu budynkach, prawie 10% całej ludności Gdańska! Co się dziwić, że w tych budynkach dzieje się tak wiele? I głupota też trafia się często, w zgodzie ze statystyczną średnią, tylko że w ogromnej koncentracji na niewielkiej przestrzeni.
W całym falowcu jest tylko kilka bram przejściowych na drugą stronę. Z jednej strony ulica, samochody itd., z drugiej strony niższe budynki, trawniki i chodnik wzdłuż falowca, oddzielony od jego fasady niezbyt szerokim trawnikiem (patrz foto). Tam zdarzyło się to, o czym chcę napisać (cholernie długi wstęp).
Szedłem wieczorem chodnikiem na tyłach falowca, gdy nagle naprzeciwko mnie zobaczyłem parę biegnącą w moją stronę z krzykiem na ustach i wielkim machaniem rękoma. Przestraszyłem się, nie ma co gadać, ta okolica nie ma dobrej sławy. Ale nagle para z chodnika skręciła pod ścianę falowca. Spojrzałem w prawo, a pod ścianą, na trawniku, parę metrów ode mnie leżał człowiek. Najwyraźniej spadł z góry. Leżał na brzuchu, tak "na netoperka", jak w pozycji bezpiecznej bocznej tylko bardziej na płasko i kończyny szerzej rozrzucone. Podbiegłem do niego szybciej niż para, która biegła przecież od najbliższego przejścia pod falowcem, bo klatki są po drugiej stronie i choć mają przejścia, to drzwi od strony balkonów celowo są zamknięte na głucho.
Oddychał, charczał, ale żył. Sprawdziłem drożność, kontaktu nie było...bo pijany był w sztok. Para, która do mnie dobiegła, też ledwo na nogach stała. I delikwent netoperek i para jakoś tak odświętnie ubrana, ale cóż, pijani do bólu.
Z pary lepiej na nogach trzymał się facet, wysłałem go żeby dzwonił po karetkę. Pognał jak strzała, choć nie w linii prostej.
Za to kobieta w lament i bierze się do podnoszenia gościa z trawy. Wiadomo, nie ruszać, facet żyje, po co pogarszać sytuację zanim lekarz dojedzie. Stanąłem nad nim w rozkroku i odganiam kobietę, jednocześnie wypytując, co się stało. Powoli rysuje się obraz.
To było przyjęcie zaręczynowe. Na trzecim piętrze, szczęśliwie dla "netoperka". On przyszły pan młody, ona jego oblubienica. W głębokiej fazie imprezy jakoś gorąco im się zrobiło, wyszli sobie pooddychać i troszkę poswawolić na balkonie. Ktoś ją zawołał, odwróciła się, wypuściła lubego z chętnych ramion a on tak jakoś zatoczył się nie wiedzieć czemu i zniknął za barierką. Chłopa nigdy swobodnie puścić nie można! Gdy odwróciła się ponownie do niego, jego już nie było - wyszedł po angielsku, bez słowa, bez pożegnania. Takie mieli święto!
Ja go osłaniam przed kobietą, która nijak nie może zrozumieć, że ruszać go "nie lzia", a on zaczyna się podnosić. Cholera, gadam do niego, próbuję lekko przytrzymać, ale tak jak ja wyraźnie i dużymi literami do niego mówię tak on mi odpowiada mową potoczystą, bez znaków przestankowych. Do tego mało zrozumiale.
Co było robić, podtrzymuję go pod jedno ramię, kobieta wiesza się drugiego i tak mu pomagamy stać. Trzyma się dłońmi za plecy u dołu płuc, charczy, jęczy, ale co poradzisz, stoi i już. Buja się, wyrywa, bełkoce. W pewnej chwili udało mu się uwolnić od kobiety z jednej strony, wolnym ramieniem odepchnął się ode mnie, robiąc kilka kroków do tyłu. Puściłem, może miękko się osunie i poleży. Ale nie, stanął na wprost mnie. W lekkim rozkroku, patrząc na mnie z byka wybełkotał po raz pierwszy zrozumiale wymachując w moją stronę rękoma " Tccoooo kurrrrrwa, juuuuudo!".
Słychać już było sygnał karetki. Odwróciłem się i odszedłem. Jego głupota była równie monstrualna jak falowiec, z którego wypadł. Podwójna emanacja głupoty ludzkiej.