"Focenie" dzieci

Jak można się powstrzymać od robienia zdjęć dzieciom? U kogo można obserwować emocje w tak czystej postaci? Radość to radość. Smutek, złość, agresja, zmęczenie, zawód - wszystko niezafałszowane i autentyczne.

Który dorosły jest w stanie do końca zdjąć z twarzy maskę i okazać takie uczucia w chwili robienia mu zdjęć?

A tu co rusz jakaś nagonka na gości z aparatami. Nawet jakiś czas temu czytałem o inicjatywie powołania w jakimś mieście straży obywatelskiej do wyłapywania gości z aparatami fotograficznymi, kręcących się w pobliżu placów zabaw. Paranoja i histeria narastająca do granic absurdu.

Owszem, zagrożenie jest autentyczne ale nie każdy z aparatem w pobliżu dzieci ma niecne zamiary. Nawet śmiem twierdzić, że niewielu. Ci, którzy chcą dzieci skrzywdzić są w stanie doskonale się zamaskować i zdjęcia też tak zrobią, że nikt tego nie zauważy.

W ubiegłym roku zawinęliśmy jachtem do Sztynortu na Mazurach. Jachty spływały na nocleg a na pomoście bawiła się grupka dzieci. Tak były pochłonięte zabawą i z taką radością jej się oddawały, że nie zwracały na nic uwagi.

Niewiele myśląc zrobiłem im serię zdjęć. Nikt mnie nie zaczepiał, nikt nie pytał. Do głowy nawet mi nie przyszło, że mogę być źle zrozumiany.

Po powrocie do Gdańska zmontowałem trochę tych zdjęć i pokazywałem znajomym razem z innymi zdjęciami z Wielkich Jezior. Wtedy po raz pierwszy padło pytania: czy ty nie boisz się robić zdjęć dzieciom? Normalnie zatkało mnie. Dopiero po raz pierwszy wtedy dotarł do mnie fakt, że może to być niewłaściwie zrozumiane i moje intencje zafałszowane. Hmm! Niezła zagwozdka.

Myślę jednak, że te zdjęcia bronią się same i jest w nich tylko wielka radość i beztroska zabawy dziecięcej. Dlatego jednak je tu pokarzę. Mam nadzieję, że żaden moher ze spiskową teorią dziejów mnie tutaj nie zaatakuje ani nie naśle mi smutnych panów w prochowcach.